https://www.linkedin.com/pulse/waarom-rechtbanken-ouderverstoting-niet-herkennen-het-vanhaelen/
Vertaling Engelstalige tekst VIDEO / https://www.youtube.com/watch?v=5fgRJh26Jho
Dokter Steve Miller spreekt een top-commissie toe en bespreekt de nood aan sub-gespecialiseerde training in ouderverstoting.
Wat je nodig hebt, is een sub-specialist in ouderverstoting en -vervreemding die er voortdurend mee in aanraking komt. Niet de beste psychiater ter wereld die er zelden mee in aanraking komt. Dus het kortste en bondigste antwoord op deze vraag ‘hoe gebeurt het’ is op dit vlak hoogst contra-intuïtief voor eender wie die geen doorgedreven training heeft genoten en geen ervaring heeft in hoe hiermee om te gaan. De meeste mensen pakken het doorgaans fout aan. En wanneer ik mensen ontmoet, ik bedoel advocaten, psychologen, andere gezondheidsmedewerkers, het merendeel van de tijd zullen ze niet enkel de zaak en de evaluatie en de aanbeveling fout aanpakken, ze zullen het contra-productief aanpakken.
Waarom de non-experts de situatie verslechteren en erger maken? Wat missen ze?
Eerst en vooral, en bedenk hoe contra-intuïtief dit is, in een verstotingslandschap, zullen de meeste kinderen op 1 lijn zitten met de misbruikende ouder. Zoals wanneer je kinderen kent die jarenlang bij hun ontvoerders hebben gewoond en dan verzetten ze zich tegen hun verwijdering, of het Stockholm syndroom: zeer contra-intuïtief.
Nummer twee, wat we pathologische verstrengeling zullen noemen. Ik zal dat kort definiëren. Het betekent dat de verstotende ouder een ongezonde relatie heeft met het kind, tot op het punt waar het kind zijn of haar individualiteit heeft verloren. Een ernstige erosie van het kritisch redeneringsvermogen, een schending van de grenzen, slapen bij de andere ouder, ten minste het klakkeloos volgen van de andere ouder, het ongepast delen van informatie (waar alle advocaten al van hebben gehoord).
Pathologische verstrengeling is een zeer serieus psychiatrisch probleem. En voor een niet-expert lijkt het een warme gezonde liefhebbende relatie. De niet-expert komt binnen met misschien een professorengraad of een doktersgraad in psychiatrie of psychologie en wat ze zien is, laten we zeggen, de moeder en de vader, om het eenvoudig te houden, maar het is tegenwoordig een 50/50 verdeling van wie wat doet dezer dagen. Je kent ze wel, de twee kleine meisjes die sterk verbonden zijn met de mama ‘ik hou van je… ik hou van je… ik hou van je…’. Ze kijken naar de papa ‘ik wil hem niet zien, hij is een slechte man, zij is perfect en hij is rot’. De non-experts zeggen ‘wow, kijk naar die fantastische relatie’. Ze weten niet hoe door te dringen en in te zien wat de drie types zijn van pathologische verstrengeling: verkinderlijking, vervolwassening/parentificatie (kleine volwassenen creëren, waarom beslis jij niet of je papa wil zien, dat precies is vervolwassening). Dus ik herhaal: pathologische verstrengeling, voor een non-sub-specialist, voor een ervaren forensisch psychiater ziet dat eruit als een warme gezonde relatie.
Dr Miller bespreekt hoe een non-expert in ouderverstoting een zogenaamde fundamentele toeschrijvingsfout maakt.
De fundamentele toeschrijvingsfout betekent dat je het gedrag bekijkt en je denkt dat het een woedende man is, iemand die woedend is, hij is een woedende man. Je denkt dat het zijn karakter is. In het algemeen is hij een woedende man. Het maakt niet uit dat de reden waarom hij boos is, is dat iemand zijn auto heeft gestolen, zijn portefeuille… Jij en ik zijn geprogrammeerd om weg te blijven van hem: hij toont woede. Dus als de woede situationeel is, is dat een fout.
De relevantie voor ons is dat wanneer een interviewer een ernstig geval ziet van verstoting, de verstotende ouder cool, rustig en bedaard is. Hij of zij is Borderline, psychopaat of narcist of alle drie. En hij/zij is een meestermanipulator. Hij/zij heeft geleerd om normaal gedrag na te bootsen en presenteert dat erg goed.
‘Oh ja, ik heb het kind aangemoedigd in de relatie met zijn vader of moeder’. In schril contrast met de verstoten ouder die een posttraumatische stressstoornis heeft. Hij/zij heeft het kind in god weet hoe lang niet meer gezien, soms jaren, en er werd hem/haar verteld dat hij/zij het probleem vormt. Hij/zij komt heel intens binnen, helemaal woedend en gestresseerd. Ik weet uit ervaring dat bij een cursus bij de familierechtbank, de persoon die die cursussen geeft, zegt aan de groep ‘Je gaat af op wat je ziet, als de ouder angstig is en intens overkomt, dan kan je zeker zijn dat dat is hoe die ouder is’. Neen, dat is een elementaire fout in klinisch redeneren. Dit klopt niet als het een fundamentele toeschrijvingsfout is.
Dr Miller bespreekt hoe gevallen van ernstige ouderverstoting fundamenteel anders zijn dan milde gemiddelde gevallen.
De ernstige gevallen zijn fundamenteel verschillend van de milde gemiddelde gevallen. In een mild gemiddeld geval is het erg verstandig om de ouder te leren om beter mee te werken, maar in een ernstig geval, waar je wat de experts een geobsedeerde verstoter noemen ziet, heeft die persoon met bijna 100% zekerheid een ernstige persoonlijkheidsstoornis. Normale mensen doen dat hun kinderen niet aan en 1 indicatie zou kunnen zijn dat ze de toegang jarenlang blokkeren voor triviale frivole redenen. Redenen waarvoor jij nooit de toegang tot je kinderen zou blokkeren. Een andere indicatie is het herhaaldelijk verbreken van gerechtelijke bevelen wat, opnieuw, een normaal persoon nooit zou doen. Dus om je een glimp te tonen van het patroon, als je excuses hoort zoals ‘ze vinden hem niet leuk, ze willen hem niet zien en ik ga hen niet forceren’, zou je rechtop op je stoel moeten gaan zitten.
Werkt traditionele therapie in gevallen van ernstige ouderverstoting?
Normale psychotherapie maakt deze gevallen erger. Dus als een ervaren psychotherapist denkt dat hij kan binnenkomen en tweeledige therapie kan toepassen ‘waarom vind je het niks om je voor te excuseren’ en ‘hoe voel je je daarbij’: dat is een ramp! Probeer dat zelfs niet in een medium geval! Het zal catastrofaal erger worden. Dus je moet de therapie aanpassen aan het kind. Dat is mijn antwoord.
Dr Miller besluit door twee reunificatieprogramma’s te vernoemen die echt werken. Beide programma’s eisen een periode van beschermend voogdijschap weg van de verstotende ouder.
Er zijn twee plaatsen, één in Canada, geleid door Kathleen Reay, en één in Texas, geleid door Richard Warshack (cfr Karen Woodall U.K). Geef hen vier dagen met het kind en het kind gaat terug naar de verstoten ouder, zo vrolijk als een lammetje om herenigd te mogen worden. Maar ze hebben nood aan een omkering van de verblijfsregeling en een contactverbod met de verstotende ouder gedurende 90 dagen. Behalve dat, is er geen enkele hoop voor een ernstig geval: denk er zelfs niet aan om het te proberen met gewone therapie!
vrijvertaald
#ouderverstoting #pas #parental #alienation #gender #oudervervreemding #loyauteitsconflict #echtscheiding #divorce #partnergeweld #kindermishandeling #vechtscheiding #psychologisch #emotioneel #geweld #slachtscheiding
Recente reacties